Een snelle rustplek

Kenia kwam van de velden. Ze had even geen zin meer om met Solvej en Javi te spelen. Ze was opeens heel erg misselijk geworden, en nu had ze het ook nog benauwd. Ongemakkelijk ging ze maar eventjes liggen. Maar het werd steeds benauwder om haar heen; ze rolde van haar ene zij op de andere en begon te zweten.
Toen ze wou opstaan om wat water te drinken, kwam ze niet overijnd. Anstig begon ze om hulp te hinniken. Ze was bang dat er iets ergs zou gebeuren...

Javi kwam binnen en schrok. ''Wat is hier gebeurd?''

Kenia hijgde. Ze was blij dat Javi er was, maar nog steeds voelde ze zich niet goed. "I-ik weet het n-niet." hijgde ze. "Ik werd opeens m-misselijk." kwam er met moeite uit.

Kenia kreunde. Ze voelde zich echt niet goed. Maar opeens wist ze wat er aan de hand was. Het waren wee"en!!!

Javi stapte binnen met een medicijn. ''Ik heb wel wat mensen moet neertrappen maar het was het waard.'' Hij gaf het medicijn aan Kenia.

"Nee, Javi. Dat is het niet!" hijgde ze. "Het zijn wee"en; ik krijg een veulen!" zei ze blij terwijl ze Javi een lik gaf.

''Dat is mooi, ik hoop dat het een mooie is. Maar het belangrijkste is dat je zo weer op de been bent.''

"Maar ik denk dat het elk moment kan komen..." kreunde Kenia.

''Ok, ik haal wel even wat stro.'' Javi rende de grot uit.

En toen kwam het veulen. Het was een merrie (sorry, Javi!!). Kenia likte het en liet haar toen uitrusten. Toen het kon staan, liet Kenia haar drinken.

Javi keek na de zebra. ''Wat is hij lief.''

"Zij." verbeterde Kenia hem. (Sorry, maar ik had iemand die wel ons veulentje wou worden... Was een meisje!!)

'kikki sprak haar eerste woordjes 'mama , papa''
en ze viel neer